សេចក្ដីអធិស្ឋាន ដែលបង្ហាញឲ្យយើងមើលឃើញផ្ទះ
កាលពីក្មេង ខ្ញុំបានរៀនអធិស្ឋានជាលើកដំបូងថា “ពេលនេះ ទូលបង្គំចូលគេង សូមព្រះអម្ចាស់ថែរក្សាព្រលឹងរបស់ទូលបង្គំ . . .”។ ឪពុកម្តាយខ្ញុំបានបង្រៀនខ្ញុំ ឲ្យចេះអធិស្ឋានដូចនេះ ហើយក្រោយមក ខ្ញុំក៏បានបង្រៀនកូនៗរបស់ខ្ញុំ តាំងពីពួកគេនៅតូចផងដែរ។ កាលខ្ញុំនៅក្មេង ខ្ញុំពិតជាបានទទួល នូវការកម្សាន្តចិត្តខ្លាំងណាស់ នៅពេលដែលខ្ញុំបានថ្វាយខ្លួន ទៅក្នុងព្រះហស្តរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដោយការអធិស្ឋានយ៉ាងដូចនេះ មុនពេលចូលដំណេក។
ការអធិស្ឋានរបស់ខ្ញុំ មានលក្ខណៈស្រដៀង នឹងការអធិស្ឋាន ដែលបានកត់ទុក នៅក្នុង “កណ្ឌនៃការអធិស្ឋាន” ក្នុងព្រះគម្ពីរបរិសុទ្ធ គឺកណ្ឌគម្ពីរទំនុកដំកើង។ អ្នកប្រាជ្ញផ្នែកព្រះគម្ពីរខ្លះ បានលើកឡើងថា ឃ្លាដែលថ្លែងថា «ទូលបង្គំប្រគល់ព្រលឹងវិញ្ញាណនៅក្នុងព្រះហស្តទ្រង់» គឺជាការអធិស្ឋាន ពេលចូលដំណេក សម្រាប់ក្មេងៗ ដែលគេបានបង្រៀននៅជំនាន់ព្រះយេស៊ូវ។
អ្នកប្រហែលនៅចាំការអធិស្ឋានចុងក្រោយរបស់ព្រះយេស៊ូវ នៅលើឈើឆ្កាង។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវបានបន្ថែមពាក្យ “ព្រះវរបិតា” (លូកា ២៣:៤៦) នៅក្នុងការអធិស្ឋាននេះ។ កាលដែលព្រះយេស៊ូវបានអធិស្ឋាន ជាពាក្យទាំងនោះ មុនពេលដែលទ្រង់សុគត គឺទ្រង់បានបង្ហាញនូវទំនាក់ទំនងដ៏ជិតស្និទ្ធ ជាមួយព្រះវរបិតា ហើយក៏បានបញ្ជាក់ដល់ពួកអ្នកជឿទ្រង់ថា ពួកគេនឹងបានទៅឯដំណាក់នៃព្រះវរបិតា ជាមួយនឹងទ្រង់ដែរ (យ៉ូហាន ១៤:៣)។
ព្រះយេស៊ូវបានសុគត នៅលើឈើឆ្កាង ដើម្បីឲ្យយើងបានរស់នៅ ក្នុងភាពអស្ចារ្យនៃការប្រកបទាក់ទង ជាមួយព្រះ ដ៏ជាព្រះវរបិតានៃយើងរាល់គ្នា…
កំពុងដំណើរការ ឬចប់សព្វគ្រប់?
ការបញ្ចប់ការងារ គឺជារឿងដែលគួរឲ្យស្កប់ចិត្ត។ ឧទាហរណ៍ ជារៀងរាល់ខែនីមួយៗ ការទទួលខុសត្រូវនៃការងាររបស់ខ្ញុំ ត្រូវផ្លាស់ប្ដូរចេញពីផ្នែកមួយ ទៅកាន់ផ្នែកមួយទៀត គឺផ្លាស់ប្តូរពី “ផ្នែកកំពុងដំណើរការទៅមុខ” ទៅកាន់ “ផ្នែកចប់សព្វគ្រប់”។ ខ្ញុំចូលចិត្ត ចុចប៊ូតុង “ភាពចប់សព្វគ្រប់”។ ប៉ុន្តែ នៅខែមុន នៅពេលដែលខ្ញុំបានចុចវា ខ្ញុំក៏បាននឹកគិតថា ឱបើខ្ញុំអាចជម្នះភាពកម្សោយ នៅក្នុងសេចក្តីជំនឿរបស់ខ្ញុំ យ៉ាងងាយស្រួល ដូចការចុចប៊ូតុងនេះ នោះមិនដឹងជាល្អយ៉ាងណាទេ! តាមមើលទៅ ជីវិតគ្រីស្ទបរិស័ទ ហាក់ដូចជាអាចមានលក្ខណៈ ដែលហាក់ដូចជាកំពុងដំណើរការទៅមុខ ជានិច្ច គឺមិនដែលចប់សព្វគ្រប់សោះ។
បន្ទាប់មក ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំ បទគម្ពីរហេព្រើរ ១០:១៤។ បទគម្ពីរនេះចែងអំពី ដង្វាយយញ្ញបូជារបស់ព្រះគ្រីស្ទដែលបានប្រោសលោះយើងរាល់គ្នាទាំងស្រុង។ ដូច្នេះ អ្វីដែលសំខាន់បំផុតនោះ គឺការនេះ ប្រៀបបីដូចជា ព្រះទ្រង់បានចុច “ប៊ូតុង ភាពចប់សព្វគ្រប់” ជំនួសយើងរួចស្រេចហើយ។ ការសុគតរបស់ព្រះយេស៊ូវ បានជួយយើង នូវអ្វីដែលយើងមិនអាចជួយខ្លួនឯងបាន ដោយទ្រង់បានកែប្រែយើង ឲ្យបានត្រឡប់ជាឥតសៅហ្មង នៅចំពោះព្រះនេត្រទ្រង់ នៅពេលដែលយើងទទួលជឿទ្រង់។ ទ្រង់បានធ្វើការនោះម្ដងជាសម្រេច គឺដូចដែលទ្រង់បានប្រកាសថា ការស្រេចហើយ! (យ៉ូហាន ១៩:៣០)។ ទន្ទឹមគ្នានេះដែរ យញ្ញបូជារបស់ទ្រង់ បានធ្វើការប្រោសលោះសព្វគ្រប់ម្ដងជាសម្រេច ហើយយើងក៏ស្ថិតនៅក្នុងដំណើរការនៃការញែកជាបរិសុទ្ធ ដែលនេះ ជាភាពពិតខាងវិញ្ញាណរបស់យើង ដែលជាប់មានអស់មួយជីវិត…
អ្នកបង្កើតដ៏អស្ចារ្យ
ក្នុងនាមខ្ញុំជាអ្នកថតរូបជាលក្ខណៈកម្សាន្ត ខ្ញុំចូលចិត្តផ្ដិតយករូបភាពនៃស្នាព្រះហស្ត ដែលព្រះទ្រង់បានបង្កើត ដោយភាពប៉ិនប្រសប់។ ខ្ញុំដឹងថា ស្នាមអង្គុលីរបស់ទ្រង់ បានជាប់នៅត្របកផ្កានីមួយៗ ហើយនៅលើកាំរស្មីនៃព្រះអាទិត្យរះ និងលិច ព្រមទាំងនៅលើផ្ទាំងទស្សនីយភាពនៃផ្ទៃមេឃ ដែលមានពពក និងពន្លឺផ្កាយភ្លឺផ្លេក។
ម៉ាស៊ីនថតរបស់ខ្ញុំអាចពង្រីករូបភាពបានច្បាស់ល្អ ដូច្នេះហើយ ខ្ញុំក៏អាចថតរូបសត្វ ដែលទ្រង់បានបង្កើតផងដែរ។ ខ្ញុំថតបានសត្វកំប្រុកជាច្រើនប៉ុស្ទ ពេលពួកវាកំពុងប្រលែងគ្នាចចេចចាច នៅលើដើមសារី ដែលមានផ្ការីកស្គុះស្គាយ។ ខ្ញុំក៏បានថតរូបសត្វមេអំបៅ ដែលកំពុងបើកបិទស្លាបចុះឡើងៗ ហើយនិងសត្វកន្ធាយសមុទ្រ ដែលកំពុងសំដិលខ្លួន នៅលើឆ្នេរខ្សាច់ពណ៌ខ្មៅ ដែលមានថ្មច្រើន។ រូបថតដ៏ល្អឯកនីមួយៗ ជំរុញឲ្យខ្ញុំមានចិត្តចង់ថ្វាយបង្គំព្រះនៃខ្ញុំ ដែលជាអ្នកបង្កើតដ៏អស្ចារ្យ។
មិនមែនមានតែខ្ញុំទេ ដែលសរសើរតម្កើងព្រះជាម្ចាស់ ខណៈពេលដែលខ្ញុំស្ងើចសរសើរស្នាព្រះហស្តដ៏វិសេសវិសាលរបស់ទ្រង់ទាំងប៉ុន្មាន។ អ្នកនិពន្ធព្រះគម្ពីរ ទំនុកដំកើង ជំពូក ១០៤ បានច្រៀងសរសើរ អំពីស្នាព្រះហស្តដ៏ប្រណិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលមាននៅក្នុងធម្មជាតិ(ខ.២៤)។ គាត់បានពណ៌នាថា "សមុទ្រដ៏ធំ ហើយទូលាយ នៅក្នុងទឹកនោះ មានរបស់រវើកឥតគណនា (ខ.២៥)។ ហើយគាត់ក៏មានអំណរជាខ្លាំង ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ដោយសារទ្រង់បានយកព្រះទ័យទុកដាក់ទាំងស្រុង ជានិច្ច ចំពោះស្នាព្រះហស្តទ្រង់(ខ.២៧-៣១)។ អ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើងក៏បានពិចារណា អំពីភាពអស្ចារ្យនៃជីវិតដែលព្រះទ្រង់ប្រទាន បានជាគាត់ក្រាបថ្វាយបង្គំទ្រង់ ដោយទូលថ្វាយទ្រង់ថា “កាលនៅមានជីវិតនៅឡើយ នោះទូលបង្គំនឹងច្រៀងថ្វាយព្រះយេហូវ៉ាជាដរាប កាលទូលបង្គំមាននៅៗឡើយ នោះនឹងច្រៀងសរសើរដល់ព្រះនៃទូលបង្គំ (ខ.៣៣)។
ខណៈពេលដែលយើងជញ្ជឹងគិត…
សួនច្បារអាកាស
កាលដែលយើងនៅទីក្រុងឡុងដ៍ មិត្តភក្ដិរបស់យើងម្នាក់បានរៀបចំឲ្យខ្ញុំ និងម៉ាលីន ភរិយារបស់ខ្ញុំទៅទស្សនាសួនអាកាស។ សួនអាកាសនោះស្ថិតនៅជាន់លើបំផុត នៃអគារកម្ពស់៣៥ជាន់ នៅសង្កាត់ពាណិជ្ជកម្មនៃទីក្រុងឡុង។ គេបានដាំរុក្ខជាតិតូចៗ និងដើមឈើ ព្រមទាំងផ្កាស្រស់បំព្រង នៅក្នុងសួនច្បារនោះ ដែលមានកញ្ចក់ហុមព័ទ្ធជុំវិញ។ ប៉ុន្តែ អ្វីដែលយើងចាប់អារម្មណ៍បំផុតនោះ គឺយើងអាចគយគន់ពីខាងលើអគារ ដែលមានកម្ពស់១៥២ ម៉ែត្រ ដោយស្ងើចសរសើរ ព្រះវិហារធំសន្តប៉ុល ព្រមទាំងប៉មទីក្រុងឡុងដ៍ និងអ្វីៗជាច្រើនទៀត។ ទេសភាពនៃរាជធានីទាំងមូល ពិតជាគួរឲ្យពិចពិលរមិលមើលណាស់ ហើយបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីការដែលព្រះទ្រង់ទតមើលមកយើងរាល់គ្នា។
ព្រះនៃយើងទ្រង់ទតឃើញការទាំងអស់ ដែលយើងជួបប្រទះ។ គឺដូចដែលអ្នកនិពន្ធព្រះគម្ពីរទំនុកដំកើង បានថ្លែងថា “ដ្បិតទ្រង់បានក្រឡេកទតពីជាន់ខ្ពស់នៃទីបរិសុទ្ធទ្រង់ គឺព្រះយេហូវ៉ាបានទតពីស្ថានសួគ៌មក ពិចារណាមើលផែនដី ដើម្បីនឹងស្តាប់ដំងូររបស់ពួកឈ្លើយ ហើយនឹងស្រាយលែងអស់អ្នក ដែលបានតម្រូវឲ្យត្រូវស្លាប់” (ទំនុកដំកើង ១០២:១៩-២០)។
ជារឿយៗ យើងរាល់គ្នាជាប់ខ្លួន ក្នុងពេលបច្ចុប្បន្នកាល ដែលពេញទៅដោយការពិបាក ធ្វើឲ្យយើងមាន “ដំងូរ” ដោយភាពអស់សង្ឃឹម គឺមិនខុសពីមនុស្ស ដែលកំពុងឈឺចាប់ ដែលមានចែងក្នុងបទគម្ពីរ ទំនុកដំកើង ជំពូក ១០២ ប៉ុន្មានទេ។ ប៉ុន្តែ ព្រះទ្រង់ទតឃើញ និងជ្រាប អំពីជីវិតរបស់យើង តាំងពីដើម រហូតដល់ចប់។ មានបញ្ហាខ្លះធ្វើឲ្យយើងងងឹតរកមើលអ្វីមិនយល់ តែព្រះទ្រង់នៅតែយល់អារម្មណ៍របស់យើងជានិច្ច។ អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើងជឿជាក់ថា…
ព្រះយេស៊ូវលូកព្រះហស្ត
ពេលខ្លះ ជីវិតរបស់ខ្ញុំមានភាពមមាញឹកណាស់។ ការសិក្សាមានការពិបាក ការងារក៏មានភាពនឿយហត់ ខ្ញុំត្រូវសម្អាតបន្ទប់គេងជាប្រចាំ ហើយការណាត់ជួបនៅហាងកាហ្វេ ក៏មាននៅក្នុងកាលវិភាគទៀត។ ខ្ញុំរវល់ខ្លាំងពេក រហូតដល់ថ្នាក់ ខ្ញុំត្រូវតែបង្ខំខ្លួនឯង ឲ្យរំលែកពេលអានព្រះគម្ពីរ ឲ្យបានពីរបីនាទី ក្នុងមួយថ្ងៃ ហើយប្រាប់ខ្លួនឯងថា សប្ដាហ៍ក្រោយ ខ្ញុំនឹងចំណាយពេលបន្ថែមទៀតជាមួយព្រះជាម្ចាស់។ ប៉ុន្តែ មិនយូរប៉ុន្មាន ខ្ញុំបន្តជាប់រវល់ជាមួយភារៈកិច្ចប្រចាំថ្ងៃ ហើយថែមទាំងភ្លេច ទូលសូមជំនួយមកពីទ្រង់ នៅក្នុងរឿងដ៏ចាំបាច់មួយចំនួន។
នៅពេលដែលលោកពេត្រុសកំពុងដើរលើទឹក ឆ្ពោះទៅរកព្រះយេស៊ូវ គាត់ក៏បានបែកអារម្មណ៍ចេញពីទ្រង់ ដោយសារខ្យល់ និងទឹករលក។ គាត់ក៏ចាប់ផ្ដើមលិចចូលទៅក្នុងទឹក(ម៉ាថាយ ១៤:២៩-៣០)។ ក៏ប៉ុន្តែ នៅពេលដែលលោកពេត្រុសស្រែកសូមឲ្យព្រះយេស៊ូវជួយ “ទ្រង់ក៏លូកព្រះហស្តទៅចាប់គាត់ភ្លាម” (ខ.៣០-៣១)។
ជាញឹកញាប់ ខ្ញុំហាក់ដូចជាមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំមានការរវល់ខ្លាំងពេក ហើយចេះតែមានអ្វីនាំឲ្យខ្ញុំបែកអារម្មណ៍ចេញពីទ្រង់ បានជាខ្ញុំត្រូវអនុញ្ញាតឲ្យទ្រង់ជួយខ្ញុំ។ នៅពេលណា ដែលយើងវិលមករកព្រះយេស៊ូវ ដើម្បីសុំជំនួយ ទ្រង់នឹងលូកព្រះហស្ត ដើម្បីជួយភ្លាមៗ ដោយឥតរារែកឡើយ។
នៅពេលណា ដែលភាពចលាចលនៅក្នុងជីវិត ធ្វើឲ្យយើងបាត់បង់លំនឹង យើងងាយនឹងភ្លេចថា ព្រះទ្រង់កំពុងតែគង់នៅក្នុងព្យុះនោះ ជាមួយនឹងយើងដែរ។ ព្រះយេស៊ូវបានសួរពេត្រុសថា "ហេតុអ្វីបានជាអ្នកសង្ស័យ?" (ខ.៣១)។ ទោះបីជាយើងកំពុងតែឆ្លងកាត់រឿងអ្វីក៏ដោយ ព្រះទ្រង់គង់នៅជាមួយយើងជានិច្ច។ ទ្រង់កំពុងតែគង់នៅជាមួយយើង នៅពេលឥឡូវនេះ ហើយតែងតែប្រុងជាស្រេច ដើម្បីលូកព្រះហស្តជួយសង្រ្គោះយើង។—Julie Schwab
ចិត្តដែលស្រេកឃ្លាន
ពេលខ្ញុំកំពុងធ្វើដំណើរតាមរថយន្ត ជាមួយស្វាមីរបស់ខ្ញុំ ដើម្បីរកទិញឥវ៉ានខ្លះៗ ខ្ញុំក៏បានបើកទូរស័ព្ទមើលអ៊ីមែល ហើយក៏មានការភ្ញាក់ផ្អើល ចំពោះការផ្សាយពាណិជ្ជកម្មរបស់ហាងលក់នំដូណាត់ ក្នុងតំបន់របស់យើង គឺហាង ដែលយើងទើបតែបើកបរហួសបន្តិច ហើយនៅខាងស្ដាំដៃ។ រំពេចនោះ ខ្ញុំក៏បានកូរពោះ ដោយឃ្លានអាហារ។ ខ្ញុំក៏បានសរសើរដល់បច្ចេកវិទ្យាទំនើប ដែលបានជួយឲ្យអ្នកលក់អាចទាក់ទាញចិត្តយើង ឲ្យចាប់អារម្មណ៍ ចំពោះផលិតផលរបស់ពួកគេ។
នៅពេលខ្ញុំបិទអ៊ីមែល ខ្ញុំក៏នឹកឃើញដល់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលតែងតែចង់នាំខ្ញុំ ឲ្យចូលជិតទ្រង់ កាន់តែខ្លាំង។ ទ្រង់តែងតែជ្រាបជានិច្ចថា ខ្ញុំកំពុងគិតពីអ្វី ហើយទ្រង់សព្វព្រះទ័យនឹងមានឥទ្ធិពល មកលើការសម្រេចចិត្តរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំមានចម្ងល់ថា តើចិត្តរបស់ខ្ញុំបានស្រេករកទ្រង់ ដូចក្រពះរបស់ខ្ញុំ ដែលកូរចង់ញ៉ាំនំដូណាត់ដែរឬទេ?
នៅក្នុងបទគម្ពីរ យ៉ូហាន ៦ បន្ទាប់ពីព្រះយេស៊ូវបានធ្វើការអស្ចារ្យ ដោយប្រទានអហារដល់មនុស្សប្រាំពាន់នាក់រួចមក ពួកសិស្សរបស់ទ្រង់នាំគ្នាទទូចសូមទ្រង់ ឲ្យប្រទានជារៀងរហូត នូវ “នំប៉័ង ដែលឲ្យមនុស្សលោកបានជីវិត” (ខ.៣៣-៣៤)។ ព្រះយេស៊ូវក៏បាបតបទៅវិញថា “ខ្ញុំជានំបុ័ងជីវិត អ្នកណាដែលមកឯខ្ញុំ នោះនឹងមិនឃ្លានទៀតឡើយ ហើយអ្នកណាដែលជឿដល់ខ្ញុំ ក៏មិនត្រូវស្រេកដែរ" (ខ.៣៥)។ ពិតជាអស្ចារ្យខ្លាំងណាស់ ដែលការប្រកបទាក់ទងជាមួយព្រះយេស៊ូវ អាចនាំមកនូវសារធាតុចញ្ចឹម សម្រាប់ជីវិតរបស់នៅ ប្រចាំថ្ងៃរបស់យើង!
ការផ្សាយពាណិជ្ជកម្មរបស់ហាងលក់នំដូណាត់ មានគោលដៅទាក់ទាញ ការស្រេកឃ្លានខាងរូបកាយរបស់ខ្ញុំ។ ប៉ុន្តែ ព្រះជាម្ចាស់ ដែលស្គាល់អស់ទាំងតម្រូវការនៃចិត្តរបស់ខ្ញុំ ទ្រង់តែងតែដាស់តឿនដល់ខ្ញុំ…
ព្រះអម្ចាស់ទ្រង់មានព្រះបន្ទូល
ការជជែកគ្នា ស្ទើរតែទាំងអស់ នៅក្នុងព្រះគម្ពីរ យ៉ូប គឺបាននិយាយអំពីមូលហេតុ ដែលការឈឺចាប់ កើតមាន នៅក្នុងពិភពលោកនេះ។ ប៉ុន្តែ ការជជែកវែកញែកទាំងនោះ ហាក់ដូចជាមិនជួយដល់យ៉ូបប៉ុន្មានទេ។ បញ្ហារបស់គាត់ គឺជាបញ្ហានៃការទំនាក់ទំនង តែមិនមែនជាបញ្ហានៃការសង្ស័យទេ។ តើគាត់អាចទុកចិត្តព្រះជាម្ចាស់បានឬទេ? អ្វីដែលលោកយ៉ូបចង់បានបំផុតនោះ គឺគាត់ចង់ឲ្យព្រះជាម្ចាស់បង្ហាញព្រះវត្តមានទ្រង់ ព្រោះមានតែទ្រង់មួយអង្គគត់ ទើបអាចពន្យល់ អំពីមូលហេតុដែលគាត់មានជីវិតពិបាកយ៉ាងនេះ។ និយាយរួម គាត់ចង់ជួបជាមួយព្រះជាម្ចាស់ ដោយផ្ទាល់ មុខទល់នឹងមុខ។
នៅទីបំផុត យ៉ូបបានជួបព្រះជាម្ចាស់។ ព្រះទ្រង់ក៏បានយាងមកជួបលោកយ៉ូបដោយផ្ទាល់ (យ៉ូប ៣៨:១)។ ទ្រង់បានជ្រើសរើសពេលយាងមកជួបគាត់ ចំពេលដែលគេមិននឹកស្មាន គឺនៅពេលដែលលោកអេលីហ៊ូវ ដែលជាសំឡាញ់របស់គាត់ បានប្រាប់ពីមូលហេតុ ដែលលោកយ៉ូបគ្មានសិទ្ធិសុំឲ្យទ្រង់យាងមកជួបគាត់។
ទាំងលោកយ៉ូប និងពួកសំឡាញ់របស់គាត់ សុទ្ធតែមិនបានត្រៀមខ្លួន សម្រាប់ការអ្វីដែលព្រះទ្រង់នឹងមានបន្ទូលឡើយ។ លោកយ៉ូបបានប្រមូលសំណួរជាច្រើន សម្រាប់សួរទ្រង់។ តែផ្ទុយទៅវិញ គឺព្រះជាម្ចាស់ទេដែលជាអ្នកសួរសំណួរ នៅពេលនោះ។ ព្រះអង្គបានចាប់ផ្ដើម ដោយមានបន្ទូលថា “ចូរក្រវាត់ចង្កេះឯង ដូចជាមនុស្សក្លាហានឥឡូវចុះ។ អញនឹងសួរឯង ហើយឯងត្រូវប្រាប់ដល់អញ” (យ៉ូប ៣៨:៣)។ ពេលនោះ ព្រះទ្រង់មិនបានយកព្រះទ័យទុកដាក់ នឹងការជជែកគ្នា នៅក្នុង ៣៥ជំពូកមុន ដែលនិយាយអំពីបញ្ហានៃការឈឺចាប់នោះឡើយ តែទ្រង់បានប្រទាននូវបទកំណាព្យ ដ៏មានព្រះចេស្ដា…
ការជិះទូកតាមល្បាក់ទឹក
មានពេលមួយ យើងបាននាំគ្នាជិះទូកកម្សាន្ត តាមទឹកទន្លេ។ អ្នកនាំជិះទូកបាននាំផ្លូវយើង ទៅរកមាត់ទន្លេ ហើយបានឲ្យយើងទាំងអស់គ្នា ពាក់អាវពោងសុវត្ថិភាព រួចឲ្យចាប់កាន់ចង្វារៀងៗខ្លួន។ ខណៈពេលដែលយើងចូលទៅក្នុងទូក គាត់បានកំណត់កន្លែងឲ្យយើងអង្គុយ ដើម្បីធ្វើឲ្យទូកមានលំនឹង និងមិនឃ្លីងឃ្លោង នៅពេលដែលយើងជិះទៅដល់ខ្សែទឹកដែលហូរលឿននៅត្រង់ល្បាក់ទឹក។ គាត់បានរៀបរាប់ អំពីអារម្មណ៍រំភើបរីករាយ ដែលយើងនឹងទទួលបាន នៅពេលដែលធ្វើដំណើរតាមផ្លូវទឹក ទៅមុខទៀត។ បន្ទាប់មក គាត់ក៏បាននិយាយលម្អិត អំពីការបញ្ជាទិសដៅជាបន្តបន្ទាប់ ដែលយើងត្រូវស្ដាប់ ហើយត្រូវធ្វើតាម ដើម្បីឲ្យទូកអាចបទបានត្រឹមត្រូវ កាត់តាមខ្សែទឹកដែលហូរយ៉ាងគំហុក។ ទីបំផុត គាត់ក៏បានធានាយើងថា ទោះបីជាពេលខ្លះ យើងអាចជួបភាពតានតឹង នៅតាមផ្លូវទឹកដែលយើងធ្វើដំណើរនោះក៏ដោយ ក៏ការធ្វើដំណើររបស់យើង នឹងមានភាពរំភើបរីករាយ ហើយមានសុវត្ថិភាព។
ជួនកាល យើងមានអារម្មណ៍ថា ជីវិតរបស់យើង ប្រៀបដូចជាការធ្វើដំណើរតាមទូក កាត់ផ្លូវទឹកដែលហូរលឿន ដែលត្រូវឆ្លងកាត់ខ្សែទឹកហូរយ៉ាងគំហុក ជាញឹកញាប់ពេក។ ស្ថិតក្នុងពេលបែបនេះ ចូរយើងនឹកចាំ អំពីសេចក្តីសន្យា ដែលព្រះជាម្ចាស់ ប្រទានឲ្យពួកអ៊ីស្រាអែល តាមរយៈហោរាអេសាយ ដែលអាចជួយរម្ងាប់អារម្មណ៍របស់យើង នៅពេលដែលយើងមានអារម្មណ៍ភ័យខ្លាច រឿងកាន់តែការអាក្រក់ជាមុន នឹងកើតឡើង នៅពេលខាងមុខ។ គឺដូចដែលទ្រង់មានបន្ទូលថា “កាលណាដើរកាត់ទន្លេ នោះទឹកនឹងមិនលិចឯងឡើយ” (អេសាយ ៤៣:២)។ នៅសម័យនោះ ពួកកូនចៅអ៊ីស្រាអែលមានការភ័យខ្លាចដ៏ហួសប្រមាណ គឺខ្លាចព្រះទ្រង់បោះបង់ចោលពួកគេ ខណៈពេលដែលពួកគេត្រូវនិទេសខ្លួនចេញពីស្រុកកំណើត…
អំណោយនៃពេលវេលា
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានដើរចូលទៅក្នុងការិយាល័យប្រៃសណីយ៍ យ៉ាងប្រញាប់ប្រញាល់។ ខ្ញុំមានកិច្ចការជាច្រើន ដែលត្រូវធ្វើ ប៉ុន្តែ ខណៈពេលដែលខ្ញុំកំពុងតែដើរចូលទៅ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍នឿយណាយយ៉ាងខ្លំាង ដោយឃើញមានមនុស្សឈរតម្រង់ជួររង់ចាំ តកន្ទុយគ្នារហូតដល់មាត់ទ្វារចូល។ ខ្ញុំមើលនាឡិការបណ្ដើរ រអ៊ូរទាំបណ្ដើរថា “ប្រញាប់ឡើង មិនអីទេ ខ្ញុំរង់ចាំបន្ដិចសិនចុះ”។
ពេលដែលខ្ញុំកំពុងឈរបន្តពីក្រោយគេ នៅមាត់ទ្វារនៅឡើយ ស្រាប់តែមានបុរសចំណាស់ម្នាក់ ដែលខ្ញុំមិនធ្លាប់ស្គាល់ពីមុន បានដើរមករកខ្ញុំ។ គាត់បានចង្អុលទៅកាន់ម៉ាស៊ីនថតចម្លង ដែលនៅពីក្រោយយើង រួចមានប្រាប់ថា គាត់មិនចេះប្រើម៉ាស៊ីនថតចម្លងឯកសារនោះទេ។ គាត់បានដាក់លុយចូលក្នុងម៉ាស៊ីននោះហើយ តែមិនដឹងថា ត្រូវធ្វើដូចម្តេចទៀត។ រំពេចនោះ ខ្ញុំក៏បានដឹងថា ព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យ ឲ្យខ្ញុំ ធ្វើដូចម្ដេច។ ពេលនោះ ខ្ញុំបានដើរចេញពីជួរសិន ហើយក៏អាចដោះស្រាយបញ្ហាឲ្យគាត់រួចរាល់ តែក្នុងរយៈពេលដប់នាទីប៉ុណ្ណោះ។
បុរសនោះបានអរគុណខ្ញុំ រួចក៏បានចាកចេញទៅ។ ហើយខណៈពេលដែលខ្ញុំត្រឡប់មកតម្រង់ជួរវិញ ស្រាប់តែឃើញគេទៅអស់រលីង។ ដូច្នេះ ខ្ញុំក៏ដើរទៅផ្ញើឥវ៉ាន់ និងបង់ប្រាក់តែម្ដង ដោយមិនបាច់តម្រង់ជួរ។
បទពិសោធន៍ដែលខ្ញុំទទួលបាន នៅថ្ងៃនោះ ធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូវ ដែលបានមានបន្ទូលថា “ចូរឲ្យទៅគេ នោះនឹងបានមកអ្នកដែរ គេនឹងវាល់ឲ្យអ្នកយ៉ាងល្អ ទាំងញាត់ ទាំងរលាក់ ហើយដាក់ឲ្យហៀរ នឹងយកមកដាក់បំពេញចិត្តអ្នកផង ដ្បិតគេនឹងវាល់ឲ្យអ្នក តាមរង្វាល់ណាដែលអ្នកវាល់ឲ្យគេ” (លូកា ៦:៣៨)។
ការរង់ចាំរបស់ខ្ញុំ…
ជំនួយពីស្ថានសួគ៌
និមិត្តសញ្ញាសម្ងាត់ អេស អូ អេស (SOS) ត្រូវបានបង្កើតឡើង នៅក្នុងឆ្នាំ ១៩០៥ នៅពេលដែលក្រុមនាវិករិះរកមធ្យោបាយ ដើម្បីបង្ហាញឲ្យគេដឹងថា ខ្លួនកំពុងស្ថិតក្នុងស្ថានភាពដ៏គ្រោះថ្នាក់។ និមិត្តសញ្ញាសម្ងាត់នេះ ត្រូវបានគេទទួលស្គាល់ នៅក្នុងឆ្នាំ ១៩១០ នៅពេលដែលនាវាឈ្មោះ ស្ទីមស៊ីព ខិនថាក់គី កំពុងតែលិចចូលទៅក្នុងទឹក ហើយក៏បានប្រើ និមិត្តសញ្ញានេះ ដែលនាំឲ្យគេមកជួយសង្រ្គោះមនុស្ស៤៦នាក់ នៅលើនាវា ទាន់ពេលវេលា។
និមិត្តសញ្ញា អេស អូ អេស ជានិមិត្តសញ្ញាដែលគេទើបតែឆ្នៃបង្កើត ជាង១០០ឆ្នាំមុន ប៉ុន្តែ ការស្រែករកជំនួយ គឺកើតមានតាំងតែពីដើមដំបូងនៃប្រវត្តិសាស្រ្ត របស់មនុស្សជាតិ។ ជាញឹកញាប់ យើងច្រើនតែឃើញការស្រែករកជំនួយ នៅក្នុង រឿងរបស់លោកយ៉ូស្វេ នៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់។ នៅសម័យនោះ លោកយ៉ូស្វេ ប្រឈមមុខនឹងការជំទាស់ពីពួកអ៊ីស្រាអែល (យ៉ូស្វេ ៩:១៨) និងការឆ្លងកាត់ទឹកដីដ៏ពិបាក មុននឹងចូលទៅដល់ទឹកដីសន្យា(៣:១៥-១៧) អស់រយៈពេលជាង១៤ឆ្នាំ។ ក្នុងរយៈពេលនោះ ពួកអ៊ីស្រាអែលបានវាយដណ្ដើមយកឈ្នះពួកខ្មាំងសត្រូវជាបណ្ដើរៗ ហើយក៏បានតាំងទីលំនៅ លើទឹកដីដែលព្រះទ្រង់បានសន្យាប្រទានឲ្យពួកគេ។ ក្នុងអំឡុងពេលនៃការតយុទ្ធនោះ “ព្រះអម្ចាស់ទ្រង់បានគង់នៅជាមួយនឹងលោកយ៉ូស្វេ”(៦:២៧)។
បទគម្ពីរយ៉ូស្វេ ជំពូក១០ បានចែងថា ពួកកូនចៅអ៊ីស្រាអែល បានចេញទៅជួយពួកក្រុងគីបៀន ជាសម្ព័ន្ធមិត្តរបស់ខ្លួន ដែលកំពុងរងការវាយប្រហារពីពួកស្ដេចចំនួនប្រាំអង្គ។…